Kur flasim për akte dashurie, adoptimi është një prej tyre dhe jo vetëm për specien tonë. Ndonjëherë, pa fjalë, por me një vështrim, mjafton të kuptojmë se çfarë ndjejnë qentë tanë. Kur shkojmë në një strehë kafshësh dhe shikojmë fytyrat e tyre të vogla, kush guxon të thotë se nuk po thonë, "më birëso"?! Një vështrim mund të pasqyrojë shpirtin e një kafshe dhe nevojat ose ndjenjat e saj.
Nga faqja jonë duam të shprehim me fjalë disa nga ndjenjat që mendojmë se i shohim nga sytë e një qeni që dëshiron të birësohet. Edhe pse letrat në ditët e sotme nuk përdoren shumë për shkak të paraqitjes së emaileve dhe rrjeteve sociale, është një gjest i bukur sa herë që i marrim dhe na bëjnë të buzëqeshim.
Për këtë arsye ne do të shprehim me fjalë atë që besojmë se ndien një kafshë pasi birësohet. Princi i Vogël e ka thënë tashmë në librin e tij: "Më zbut dhe unë do të jem qenia më e lumtur në univers". Shijojeni këtë letër të bukur letër e një qeni të adoptuar drejtuar pronarit të saj
I dashur pronar,
Si mund ta harrojmë atë ditë që hyre në strehë dhe sytë tanë u ndeshën? Nëse ekziston një gjë e tillë si dashuria me shikim të parë, mendoj se kjo është ajo që kemi pasur. Vrapova te te pershendes me 30 qen te tjere dhe mes lehurash, ulërimash dhe përkëdheljesh Dëshiroja të më zgjidhnit mes të gjithëve Vazhdova të të shikoja, as ti për mua, sytë e tu ishin aq të thellë dhe të butë… Megjithatë, shumë shpejt të tjerët të bënë të hiqje sytë nga unë, dhe unë u dekurajova si shumë herë të tjera. Po, do të mendoni se unë jam i tillë me të gjithë, më pëlqen të dashurohem dhe të humbas dashurinë, pa pushim. Por mendoj se këtë herë shkaktova diçka tek ju që nuk kishte ndodhur më parë. Ti erdhe të më përshëndesësh nën pemën time ku strehohesha sa herë që binte shi ose, më thyen zemrën. Ndërsa pronari i strehës u përpoq t'ju drejtonte te qentë e tjerë, ju ecët në heshtje drejt meje, ku shtypja ishte përfundimtare. Doja të isha interesante dhe të mos tundja aq shumë bishtin, tashmë zbulova se ndonjëherë kjo i frikëson pronarët e ardhshëm, por nuk munda, nuk do të ndalonte së rrotulluari si helikopter. Ju luajtët me mua për 1 ose 2 orë, nuk më kujtohet më, por isha shumë, shumë e lumtur.
Të gjitha të mirat marrin fund së shpejti thonë, ju u ngritët dhe ecët drejt shtëpisë së vogël nga vijnë ushqimet, vaksinat dhe shumë gjëra të tjera. Të shoqërova atje duke u kërcyer dhe duke lëpirë ajrin por ti vazhdoi të më thuash qetësohu… Qetësohu? Si mund të isha i qetë? Unë të kisha gjetur tashmë. U desh pak më shumë nga sa pritej atje… Nuk e di nëse ishin orë, minuta, sekonda, për mua, një përjetësi. U ktheva në pemën time ku fshihesha kur isha i trishtuar, por këtë herë me kokën time duke shikuar nga ana tjetër e cila nuk ishte dera ku ishe zhdukur. Nuk doja të isha dëshmitar që ti dilje dhe shkoje në shtëpi pa mua. Vendosa të fle për të harruar, jo për të dëshmuar momentin magjik që sapo ndodhi.
Papritmas dëgjova emrin tim, ishte pronari i strehës, çfarë do? A nuk e sheh se jam i trishtuar dhe tani nuk më pëlqen të ha apo të luaj? Por meqenëse jam i bindur, u ktheva dhe ja ku ishe i strukur duke më buzëqeshur, tashmë kishe vendosur që unë të shkoja në shtëpi me ty.
Arritëm në shtëpi, në shtëpinë tonë. Kisha frike, nuk dija asgje, nuk dija si te sillesha ndaj vendosa te te ndjek ku te duash te me cosh. Më fole aq ëmbël sa ishte e vështirë t'i rezistoja hijeshive të tua. Më tregove ku do të flija, ku do të haja dhe ku do të flije. Kisha gjithçka që më nevojitej, madje edhe lodra që të mos mërzitesha, si mund të mendonit se do të mërzitesha? Kisha kaq shumë për të zbuluar dhe mësuar!
Kaluan ditë dhe muaj dhe dashuria jote u rrit bashkë me timen. Nuk do të hyj në diskutime nëse kafshët kanë ndjenja apo jo, thjesht do t'ju tregoj se çfarë ndodh me mua. Sot, më në fund mund t'ju them se Gjëja më e rëndësishme në jetën time jeni ju Jo shëtitjet, as ushqimi, as ai qeni i lezetshëm që jeton në apartament poshtë. Je ti, sepse do të jem gjithmonë mirënjohës që më ke zgjedhur mes të gjithëve.
Çdo ditë e jetës sime ndahet mes momenteve që je me mua dhe atyre që mungon. Nuk do t'i harroj kurrë ditët kur erdhe e lodhur nga puna dhe me buzëqeshje më thoshe: Të shkojmë një shëtitje? ose Kush dëshiron të hajë? Dhe unë, egoist, nuk doja asgjë nga këto, vetëm të isha me ty, plani nuk kishte rëndësi.
Tani qe kam pak kohe qe po ndihem keq dhe ti ke fjetur prane meje, desha te shfrytezoj rastin te te shkruaj kete qe ta kesh me vete gjithe jeten. Pavarësisht se ku shkoj, nuk mund të të harroj kurrë dhe do të jem gjithmonë mirënjohës, sepse je gjëja më e mirë që më ka ndodhur ndonjëherë
Por unë nuk dua që ti të qëndrosh i trishtuar, të ecësh përsëri në të njëjtën rrugë, të zgjedhësh një dashuri të re dhe t'i japësh gjithçka që më ke dhënë dhe ai kurrë nuk mund të të harrojë. Të tjerët meritojnë një pronar si ai që kam pasur, më të mirën!
